Afgelopen zaterdag is in Nederland de Week van de Smaak begonnen. Een week lang staan op honderden locaties lekker, puur en eerlijk eten uit met name het eigen achterland centraal. In Arnhem bijvoorbeeld werd dat zondag uitgebreid gevierd met een groots opgezet Smaakfestijn. Een veertigtal boeren, tuinders, wijnboeren, bakkers en kleinschalige voedselproducenten, hoofdzakelijk afkomstig uit Gelderland presenteerden verrukkelijk voedsel.
Smaakfestijn Arnhem, 30 september 2012
Het smaakfestijn is georganiseerd door Slow Food Rijnzoet, een regionale afdeling van het wereldwijde netwerk van Slow Food, een organisatie die zich inzet voor duurzaam en milieuvriendelijk voedsel, smaakbewustzijn wil promoten en producenten van kwaliteitsvoedsel en consumenten met elkaar in contact wil brengen door het organiseren van evenementen en andere initiatieven.
Slow Food heeft het tij mee. De roep om duurzaam en smakelijk voedsel wordt steeds groter. Stadslandbouw wordt wetenschappelijk verkend, volkstuintjes zijn weer in, eigen kweek op het balkon is hot en de betere restaurants serveren met name voedsel uit de eigen streek. De tijd is voorbij dat we de supermarkt als een prettige bijkomstigheid van de moderne tijd beschouwen. We zien het nu meer als een economisch noodzakelijk kwaad. Huishoudens en steden moeten zich immers bevoorraden en het gros onder ons is vergeten hoe het is om zelf voedsel te verbouwen.
Bij velen heeft de prachtige reclame over de paarse Milka koe de alarmbellen doen rinkelen. Weten onze kinderen nog wel waar het eten vandaan komt? We willen ons voedsel weer zelf zien groeien, ruiken, voelen en proeven. Daar gaat het over. Om ‘de smaak van het landschap, boerenkaasroutes en smikkelroutes om maar even een paar activiteiten te noemen die recent in Nederland het licht hebben gezien en waar de consument weer tijd voor over heeft. Langzame routes op het platteland waarbij onderweg puur eten kan worden geproefd.
Of stadsroutes, waarbij de deelnemer wordt gewezen op plekken in de stad, waar voedsel kan worden verzameld in het wild. Zo ook in Arnhem waar aankomende weekend een workshop ‘pluk de stad‘ in het kader van het future city festival wordt georganiseerd.
Bedrijventerreinen wijn. Wijn van bramen en vlierbessen verzameld op bedrijventerreinen in Utrecht 1992. Eigen productie.
Positief toch, slowfood? Des te harder sloegen een paar weken geleden de woorden in van Aalt Dijkhuizen, voorzitter van de Raad van Bestuur van Wageningen UR. Samengevat gesteld: de landbouw moet nog intensiever om de groeiende wereldbevolking te voeden en het milieu te sparen. Biologische veehouderij is goed voor het dierenwelzijn, maar het vraagt meer grond en grondstoffen en het vergroot daarmee de uitstoot van broeikasgassen en is dus niet echt groen.
Wat ik miste in de discussie die daarna op de radio werd gevoerd is de gemiddelde hoeveelheid vleesconsumptie per persoon die is verdisconteerd in het model. Is dan al bij voorbaat aangenomen dat we daar niet op willen bezuinigen? Dat we daarin als maatschappij niet kunnen of willen omdenken?
Die discussie is even weer geluwd. Maar zal ook weer worden opgerakeld en zal ook zeker moeten worden gevoerd in Nederland. Ons land is immers wereldwijd een belangrijke speler in de agri& food sector en is daarmee bij uitstek een land dat innovaties kan bewerkstelligen waarbij recht wordt gedaan aan voedselvraagstukken, milieu, duurzaamheid en welzijn.
En ondertussen oefent Slow Food bottom-up druk uit. Het moet anders, het kan anders en echt eten is veel lekkerder.
Dit artikel is op 2 oktober tevens gepubliceerd in OOST.