In het Ruhrgebied wordt een uniek nieuw landschap gecreeerd. Ik noem het gemakshalve maar het Haldelandschap. Het woord bestaat niet, daar ben ik mij van bewust, maar het dekt wel de lading. Op vele plekken zijn de sintelbergen van toen, de Duitsers spreken van een Halde als ze het over een sinterberg hebben, omgetoverd tot bijna magische verblijfsplekken.
Ze liggen verstopt, dat ook. Natuurlijk zie je als je over de autoweg door het Ruhrgebied raast links en rechts wat kegelvormige ‘bergen’ liggen. Met verstopt bedoel ik dat de wegbewijzering er naar toe niet helder is. En dat fascineert me, blijkbaar is het niet de bedoeling dat iedereen er op duikt. Of is het bescheidenheid, dat het magnifieke karakter van deze plekken amper wordt onderkent?
We hebben als mensen natuurlijk altijd al de neiging gehad om op pieken in het landschap een soort van landmark te plaatsen, waardoor de plek ineens veel meer betekenis gaat krijgen. Op de Halden in het Ruhrgebied is dat ook gebeurd. Maar wel heel ingetogen, zonder al te veel poespas. Vaak gaat het om een hele simpele maar wel uit de kluiten gewassen sculptuur.
Zelfs de suggestie van het klimmen boven de boomgrens is voelbaar. Onderaan de helling loop je nog door de bomen en wat hogerop struikgewas, halverwege is het de kale zwarte berg die domineert. De bezoekers zijn buurtbewoners, gezinnen met een hond en volk dat graag in bergschoenen loopt. Op grond van het aantal bezoekers dat ik tegenkom lijkt dit landschap vooralsnog een groot bewaard geheim te blijven. Ben ik daar rouwig om? Nee, het geeft ruimte en tijd om deze kwaliteit van het Ruhrgebied heel puur te ervaren.